هر چه میزان هم بگویم
تو را فراموش کردم…
بازهم تکه اي
از همراه داشتن تو را
در روزمرگی خود
مخفی ميكنم…!
در زندگی یک روز هایي هست
که نمی دانی کاملا چه می‌خواهی !
نمی دانی چه مرگت هست !
فقط می دانی که موثر نیستی …
از همان موثر نیستم هایي که
با یک احوال پرسی ساده لب وا نمی کند …
باید یک نفر بنشیند دست بگذارد روی شانه ات
از ته دل بگوید:
چه مرگت هست دیوانه جان ؟
سِفت بغلش کنی و تمامِ مفید نبودن هایت
از چشم هایت بزند بیرون …
مهم نیست چگونه دلت گرفته
یا چرا …
مهم همان آدمی ست
که باید موثر نبودنت را ببیند …
همانی که آغوشش
جان میدهد برای
یک موثر نبودنِ راحت …
خودمانیم !
چه میزان از این احوال پرسی هاي جانانه
به هم بدهکاریم …
چه میزان …
آدم‌ها به کفش‌ها بی‌شباهت نیستند!
کفشی که همه ی وقت پایت را میزند
آدمی که همه ی وقت آزارت میدهد
هیچ وقت نخواهد فهمید تو چه دردی را،
تحمل کردی تا با او هم‌قدم باشی.
نوشته های عاشقانه
ما دو پیراهن بودیم بر یک بند
یکی را باد برد
دیگری را باران هرروز خیس می کند
بیقرارتوام ودر دلتنگم گله هاست
آه بی تاب شدن عادت
کم حوصله هاست
و من فراری ام از شب هاي طولانی از دست دادن عزیزانم…
از زنده داری شبهایی که با خود می گویی صبح شدنش محال هست ولی میشود هرچند
سخت،طولانی و نمناک ولی میشود و تو هنوز زنده اي…
از صحنه هایي که چشمان کور نشده ات میبینند ولی فقط میبینند ودر هیچ
باوری گنجانده نمی‌شوند.
بیزار میشوی از خلائی که درونش غرقی و بوی حلوا میشود نجات غریقت انگار
یقه ات را در مشتش می‌گیرد چند سیلی دم گوشت میزند و به باورت می نشاند
رفتنشان را،می چشاندت طعم گس نبودشان را،نشانت میدهد حجم خالی اتاقشان
را و انجاست که بوی شیرین حلوا برایت زهر مار میشود.
و می خواهی که خون ببارانی از چشمان خونینت وقتی که اشکان مردان زندگیت میبارند
.مشت بر دهانت بکوبی و قتی که ایه هاي نماز میت بر روی لبانت جاری هست .
اقای داستایوفسکی میگویید«انسان عبارت هست از موجودی که به همه ی چیز عادت می‌کند» قبلا ها میگفتم اگر پدر بزرگ و مادربزرگم بمیرند هرگز نمیتوانم تحمل کنم و عمرا بتوانم چیزی بخورم ولی خوردم هم خرما و گردوی سرمزارشان را هم شام شب خاکسپاری را.
اقای داستایوفسکی ما عادت نکردیم،کنار امدیم یعنی چاره اي جز این نداشتیم من کنار امدم چون نمیتوانستم بیش از این عزاداری کنم و باید به مادرم دلداری میدادم ولی هنوز که هنوز هست داغشان روی دلمان مانده و ما اگر میدانستیم بازدید هاي نرفته را میرفتیم،اغوش هاي نگرفته را می گرفتیم و بوسه هاي نزده را می نشاندیم روی صورت پر خطوطشان…
«و تو با نور درامیخته از شب گذری .صبح چشمان مرا نیز بخود باز بری
مقداری صبر کن اي قایق تنهای غریب .دل به امواج سپرده ز غمم بی خبری
تو چه شیدایی و من دست به دامان توام .و چه طوفانی به پا کردی تا بروی
اي دریغا به رهی پای نهادی که مرا .سوگوارانه عجل منتظرم تا ببری»
شب گرد در مرگ پدر بزرگ و مادربزرگش…
جز گروه می کشان هوشیار در می منزل نیست
مَي کشید آزاد کامشب هیچکس بیگانه نیست
باده آشامید و مستان شور و مستی سر کنید
خاک بر بزمی که آن جانانه ي مستانه نیست
حلقه ي امید بر هر در می زدم وا حسرتا
پاسبان با خشم میگوید که صاحب منزل نیست
گریه ها بر مردن به مرور خود می‌کنم
شمع را در دل غمی از مُردن پروانه نیست
بر دارِ سری باش که سردار تو باشد
منصور کسی باش که بر دار تو باشد
این قوم، فروشنده ي زیبایی مصرند
پرهیز کن از هر که خریدار تو باشد
تا سایه به دنبال قدم هاي تو راهی هست
بگذار که معشوق گرفتار تو باشد
آنقدر بگو عشق، بگو عشق، بگو عشق
تا مرگ مگر لحظه ي ملاقات تو باشد
آنقدر بگو نیست شدم,، نیست شدم,، نیست
تا تصویر تو در آینه انکار تو باشد
ارزان مفروش آینه را، خویش گران هست
تا صورت تو رونق بازار تو باشد
دامن مکش از حلقه ي مجموع پرستی
هر چند که این تفرقه اجبار تو باشد
گفتند پرستشگر پریان جوان باش
باشد؛ نفس پیر، پرستار تو باشد
گفتم نفس پیر، علت سفرم شد
گفتند خدا یار و نگهدار تو باشد
حافظ ایمانی
جدیدترین نوشته های عاشقانه
با تو بودن خوبست
و کلام تو
مانند بوی گل، در تاریکی هست
مانند بوی گل در تاریکی، وسوسه انگیز هست
بوی پیراهن تو
مانند بوی دریا، نمناک هست
مانند باد خنک تابستان
مانند تاریکی، خواب انگیز هست
مصاحبه با تو
مانند گرمای بخاری و نفس هاي بلند آتش
می‌برد چشم خیالم را
تا بیابان هاي دورترین خاطره ها
که در آن گنجشکان بر سنبل گندم ها
اهتزازی دارند
که در آن گل ها با اخترها رازی دارند
حواست باشه هوامو داشته باشی
بخیالت نزنه ازم جدا شی
حواست باشه دلم پیش تو گیره
هیچ کسی جاتو تو قلبم نمی گیره
حواست باشه که چشم برام نزاری
توی هیچ شرایطی تنهام نزاری
من به بی معرفتی عادت ندارم
نکنه ي وقت بری طاقت ندارم
دوستی مانند متکا میمونه
وقتی خسته اي بهش
تکیه می کني
وقتی خوشحالی بهش
تکیه می کني
وقتی غصه داری روش
گریه می کنی
به سلامتی همه ی
دوستای با معرفت…
آن كه خوشى رابه خود يافته،
دل به دل بندى ندارد،
جان اش با جانِ جاودان يكى هست